19 mrt Waarom de perfecte tekst niet bestaat
Deze foto nam ik exact een jaar geleden op weg naar huis. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de witte molen en de prachtige setting in de zon, met een gitzwarte achtergrond én een regenboog. In de stromende regen zette ik mijn auto aan de kant om deze foto te maken. Ik vind ‘m perfect. Pas geleden dacht ik ‘Kan ik dat ook van mijn teksten zeggen? Nee, eigenlijk niet’. Graag vertel ik je waarom de perfecte tekst in mijn ogen niet bestaat.
Een tekst kan altijd beter en scherper
Nu komt een stukje over de frustrerende kant van mijn werk. Want hoe graag ik ook schrijf, ik vind mijn (en andermans) teksten nooit perfect. Sowieso schrijf ik nooit een tekst, die ik daarna meteen naar de klant stuur. Dat is echt not done. Ik lees ‘m minimaal twee keer door. Daar wordt een tekst altijd beter van. Maar op een gegeven moment wordt je ‘woordblind’ voor je eigen schrijfsels. Daarom is het ook nooit verstandig om eindredactie op je eigen teksten te doen. Dit even terzijde. Eigenlijk kan ik elke tekst die ik lees beter maken. Dus ook mijn eigen teksten. Maar ik kan me niet veroorloven om tot in het oneindige mijn teksten te blijven herlezen en herschrijven. Dus er komt een punt (en vaak een deadline!) waarop ik ‘m moet gaan delen met mijn klant.
Groot verschil met een foto: dat is een momentopname. Je maakt een foto en zo is hij. Tuurlijk kun je er tig maken voordat je tevreden bent, maar uiteindelijk gaat het moment voorbij en that’s it. Dan is je foto goed of niet goed. Perfect of niet perfect. Het blijft natuurlijk een waardeoordeel. Maar hoewel ik een foto perfect kan vinden (qua licht, compositie, etc), zal ik dat van een tekst nooit zeggen. Want een tekst kan volgens mij altijd beter en scherper.
Meningen verschillen
Ook daarom kan een tekst nooit perfect zijn. Want content die de één ontzettend aanspreekt, vindt de ander wellicht totaal niet passend. Een voorbeeld: ik schrijf voor Wolters Kluwer teksten over nieuwe boeken die worden uitgegeven. Deze boeken hebben allemaal verschillende uitgevers. In de loop van de tijd kom je erachter wie houdt van welke stijl. Waar de één helemaal blij wordt van een woordgrapje op z’n tijd, kan de ander dat echt niet waarderen en wordt juist blij van een zakelijke en formele beschrijving. Om dan steeds een passende tekst af te leveren is een flinke uitdaging! Een hele mooie, dat dan weer wel ;-D
Over de inhoud van een foto daarentegen bestaat weinig discussie: daar hou je van of je houdt er niet van. Als je een hekel hebt aan molens, zul je mijn foto zeker niet perfect vinden. Perfectie is en blijft een subjectief oordeel. En tja: wanneer is iets perfect? Daar kun je ook een boom over opzetten natuurlijk. Maar in mijn ogen kan een foto perfectie beter benaderen dan een tekst.
Elke tekstschrijver heeft een eigen stijl
Dit ligt een beetje in het verlengde van de vorige alinea. Want ook hiervoor geldt: de stijl van de tekstschrijver spreekt niet iedereen op dezelfde manier aan. Ik kan me nog zo inleven in een doelgroep en de tone of voice aanhouden die door de klant wordt gevraagd, toch zal een geoefend oog altijd zien dat een tekst mijn tekst is. Omdat ik een bepaalde schrijfstijl heb, die in al mijn teksten terugkomt. Wat voor de één perfect kan zijn, spreekt de ander wellicht niet zo aan. Aan mij dan de schone taak om mijn tekst zodanig te herschrijven dat ook deze klanten tevreden zijn, misschien wel helemaal tegen mijn eigen gevoel in. Hoewel de Caenen Communicatie stijl gelukkig meestal wél in de smaak valt, is dat niet in 100% van al mijn opdrachten het geval. Natuurlijk heb ik dan de flexibiliteit om mijn schrijfstijl aan te passen aan de smaak van de klant.
Fotografen hebben natuurlijk ook ieder een eigen stijl, dus daar valt over smaak ook zeker te twisten.
Kritische noot
Schrijf ik perfecte teksten? Nee. Zijn mijn klanten tevreden? Ja, meestal wel. Ben ik dan te kritisch naar mezelf? Nee. Want ik ben zeker tevreden over de kwaliteit van mijn werk. Maar in mijn ogen kan het gewoon altijd beter. Leg ik dan de lat te hoog? In sommige gevallen misschien wel. Want de klant is dan al in de zevende hemel en ik ‘pas’ in de vijfde. Beauty is in the eye of the beholder, zullen we maar zeggen. Want ik vind mijn molenfoto echt perfect. Maar wat vinden jullie er eigenlijk van?
